بررسی علل و شیوه‌های اقدام به خودکشی در ایران طی سال‌های ۱۳۹۳–۱۳۸۰: یک مطالعه مرور سیستماتیک و فراتحلیل

هدف: اقدام به خودکشی با علل و شیوه‌های مختلف در جهت پایان دادن به زندگی فرد صورت می‌گیرد که فرد با آسیب زدن به جسم خود سعی در از بین بردن خویشتن دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع علل و شیوه‌های اقدام به خودکشی در ایران به روش مرور سیستماتیک و فراتحلیل انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه به‌صورت مرور سیستماتیک و فراتحلیل بر روی مقالات منتشر شده در مورد علل و روش‌های اقدام به خودکشی در ایران بین سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۳ انجام شد. به همین منظور طی جستجو در بانک‌های اطلاعاتی Medlib, SID, ISI, Pubmed, Google scholar, Science Direct, Irandoc, Scopus Magiran, تعداد ۲۱ مقاله در خصوص موضوع مورد مطالعه استخراج و نتایج آن‌ها با استفاده از میانگین وزنی و مدل اثرات تصادفی با هم ترکیب شدند. یافته‌ها: در ۲۱ مطالعه، نمونه مورد بررسی در شیوه‌های اقدام به خودکشی ۹۸۰۳۴ نفر و در بررسی علل ۹۳۰۴۶ نفر بودند که طی فراتحلیل انجام شده بر روی آن‌ها، بیش‌ترین شیوع شیوه اقدام به خودکشی مربوط به مصرف دارو (52/59 در صدهزار نفر) و کم‌ترین میزان مربوط به حلق‌آویز کردن (77/0 در صدهزار نفر) بود و هم‌چنین بیش‌ترین شیوع علل اقدام به خودکشی مربوط به مشکلات و مسائل خانوادگی (39/57 در صدهزار نفر) و کم‌ترین میزان مربوط به شکست تحصیلی (1/1 در صدهزار نفر) بود. نتیجه‌گیری: شایع‌ترین شیوه اقدام به خودکشی طی دهه اخیر مربوط به مصرف دارو و شایع‌ترین علت، مسائل و مشکلات خانوادگی می‌باشد لذا پیشنهاد می‌گردد مسئولین ذی‌ربط با مداخلات لازم نسبت به محدود نمودن دسترسی به وسایل کشنده و تاسیس و فعال‌سازی مراکز مشاوره خانواده جهت پیشگیری از این اقدام، تمهیدات لازم را اتخاذ نمایند.